Doordenderen.

Het is in Dec. 2023 als het jaar naar zijn einde gaat en we een nieuw jaar hopen in te gaan. Toen is het ergens bij mij gaan schuren.

We waren als poli-medewerkers gezellig tijdens een etentje bij elkaar. 1 Van de collega´s ging spontaan speechen, had voor iedereen een woord. We hadden een pittig jaar achter de rug waar in veel was gebeurd, keihard gewerkt een jaar waar in ik ben staande gebleven. Fysiek de Overgang overleven. Steeds denken dat je die opvliegers en nachtelijke krampen nu toch wel een keer achter je gelaten hebt. Je kijkt naar je gezin. Kinderen die in en uitvliegen, eigen keuzes maken. Studie afronden, werkrelaties aan gaan. Met man samen een paar dagen er even tussen uit, tijd voor elkaar. Contacten o.a. met broers en zussen, we hebben beiden onze ouders niet meer. Vrienden. Ons staan in de kerkelijke gemeente.

Dit zijn maar een aantal zaken waar je dan zo aan het einde van een jaar je gedachten over laat gaan. Ben je ooit wel eens zonder gedachten ? Toen had ik heel sterk het gevoel dat ik maar aan het door denderen was. Alles heeft een ritme en dat wilde ik doorbreken. Maar hoe wilde ik dat doen en kan dat. Hoe dacht mijn werkgever over het nemen van een soort van Sabbatical. En kan ik ze thuis alleen laten, is dat niet raar ?

"Kom maar met je plan en dan kunnen we het bespreken". Een paar maanden even niet naar het werk. Geen moeder en echtgenoot zijn. Wat ga ik dan in die tijd doen ? Ik heb absoluut geen moeite met thuis te zijn maar gaat dat mij brengen wat ik zoek. Waar ga ik de leegte vinden om na te denken, te overdenken.

Ik wandel graag en dacht aan een lange afstandswandeling. En best wel snel kwam de Camino naar Santiago de Compostella in Spanje in beeld. Pelgrimeren, 2 maanden onderweg met alleen een rugzak en mijzelf.

Kan ik dit ?

Zo is dit plan in mijn hoofd gaan zitten en kijk ik er heel erg naar uit.