Wat de Camino met je doet.

Het was zo,n dag dat je begint met een goed gevoel. Lekker rustig aan loopt, het is mooi weer omgeving ziet er lief uit. Je hoort veel vogels en ziet en ruikt veel bloemen. Dan komt er een stuk dat zou 17 km zijn zonder een dorpje of kerkje of enig teken van leven. Het was een wit steenslag, stoffig pad. Meest rechtdoor, uren. Na een goede stop bij toch nog een foodtruck weer de pas er in. Er was deze dag een collega jarig en mijn gedachten gingen naar haar en het werk. Ik ging in gedachten terug naar mijn werkplekken. Niet ontzettend veel hoor maar ben toch begonnen als kraamverzorgster en nu doktersassistente. Inmiddels werd het pad wat heuveliger en had inmiddels een bordje gehad met nog 7km. Wederom het hoevenlakense rondje 2. De benen gaan een beetje protesteren dat ze het wel genoeg vinden voor vandaag. Iedere keer als ik boven aan stond dacht ik wel het dorpje te zien mijn stop voor de dag. Nou echt niet, weer een nieuwe heuvel. Ik zag in de verte wel een torentje maar dat was iets van een electriciteitshuisje. En ik dacht dit gaat niet goed, er is geen dorpje er is geen aulberge. Niets ! Ja en dan ? Doorlopen maar waar heen ? Nog een heuvel en maar in de verte blijven turen of je iets van bewoning ziet. Dit deed mij denken aan een tocht in de bergen van Italië. En Ingeborg weet het het nog heel goed, er moest een meer komen en dan zouden we er bijna zijn. Maar iedere keer na een hogere plek kwam dat meer er maar niet. En toen ja toch in een behoorlijk dal lag er toch een klein gehuchtje en meteen de eerste bebouwing was mijn aulberge. Wat was ik blij ! Achteraf zeg je dan wel weer het was een mooie etappe.

Wat heb je een verschil van onderkomens, de eene aulberge of de andere. Zo had ik er eentje alleen het bed was goed en slaap je gelukkig in je eigen slaapzak. verder was het vies, oud, veel functioneerde niet goed. 3 Toiletten, 1 spoelde niet meer door en de andere 2 hadden geen papier meer. Ja en ik moet in de ochtend altijd flink naar de wc. Dus zag ik al weer een probleem op doemen. Wacht daar staat een bak, weliswaar met een slot maar dat zag er ook al niet goed uit. Inderdaad kon de deksel gewoon opentrekken. En vond 3 rollen toiletpapier, heb ik maar verdeeld over de 2 toiletten. En kon mijn boodschap achterlaten. Een groot contrast met mijn volgende overnachting. Goed verzorgd, schoon, alles aanwezig. Zeer vriendelijke, behulpzame mensen die ook plezier hebben in hun werk. Tijdens het eten krijg je nog wat informatie hoe ze het de volgende dag bij vertrek willen hebben. In deze aulberge laat ik wel een gebeurtenis achter die ik ook niet snel zal vergeten. Ik had al 2 dagen een slechte internetverbinding. Eerst dacht ik dat het aan de slechte aulberge lag toen aan de plek waar ik was de Meseta nog steeds. Ik ging het toch maar eens vragen, nee de WiFi doet het gewoon. Al snel zij de eigenaar, mogelijk moet je je telefoon helemaal uit doen en opnieuw opstarten. Dat doe ik dus nooit. En ja toen had ik mijn code nodig, die ik dus niet vaak gebruik. Ik wist hem niet zeker, 3 keer fout. De man ging mij verder helpen door de simkaart er uit te halen en kon ik evt.met het thuisfront appen. Waar zou ik het hebben liggen. Christiaan was onderweg, met een uur thuis en wilde wel op een paar plekken gaan zoeken. Niet te vinden en nu wist ik zeker dat ik het ook niet mee genomen had. Nooit aangedacht. Voor het ziekenhuis had ik mijn verzekeringsgegevens zeker weten wel bij mij maar wist niet waar ik het in mijn tas had opgeborgen. Later gevonden op een plek wat niet zo vanzelfsprekend was om het daar te bewaren. Toch geen orde in mijn tas. Thuis niet te vinden, inloggen bij odido was niet mogelijk want ik kon geen SMS ontvangen. Aan Christiaan wilde ze geen gegevens geven. Maar ..... ze gingen mij een mail sturen. En toen, wat een opluchting, ik zag de code en ja bijna goed is gewoon fout. SIMkaart er weer in, het werkte weer. Ik kon Pascal wel om de nek vliegen, niet gedaan. Maar wat een opluchting en wat was dit een flinke les voor mij. Wel bijzonder, aan tafel vertelde een Noorse mevrouw dat ze zelf ook al een aantal dagen slecht internet had. Dus zij ging ook haar mobiel maar eens helemaal uit zetten.

In Plampona heb ik de stieren niet door de straten zien gaan. Het was nog niet de feestdag. Maar een andere plaats waar ik door heen kwam hadden ze al voorbereidingen getroffen voor een week later. Dan zouden er stierengevechten plaats vinden. Bij binnenkomst dacht ik eerst dat ik langs een voetbalstadion kwam. Maar, zo bleek was het de arena waar de gevechten plaatsvinden. In het plaatsje waren ook hekken geplaatst om de stieren een bepaalde kant op te drijven waarschijnlijk richting de arena. Op de hekken stonden namen geschreven, ik denk van de eigenaars. En de vrachtwagen stond ook al klaar. Wat een festijn zal dat zijn volgende week. Ik zal er niet bij zijn.

Deze nacht had ik een kamer met 6 bedden. 2 Mannen en rest vrouwen. Maar 1 man was wel een beetje apart. Onze deur van de douche/toiletruimte werkte niet zo goed dus wij dachten dan doen we hem niet op slot, is het licht aan dan weten dat hij bezet is. We lagen allemaal in ons bed alleen hij nog niet. Hij ging opeens onze kamer uit en ik hoor op de gang dat hij flink moest winden. Netjes dat je dat op de gang doet, zou ik niet doen. Maar hij had de sleutel niet bij zich en roffelde op de deur. Ik doe open en hij kijkt heel erg verbaasd om zich heen. O ik moet er weer om lachen. Hij moest naar de wc maar had de verkeerde deur genomen, dat was er gaande. Vroeg in de ochtend valt deze zelfde man uit zijn bed ! Ik weet niet of hij aan het dromen was, hij zei dat het wel ging en slaapt zo weer verder.

Wat de Camino al niet met je doet.