De graanschuur van Spanje

Vandaag excact ben ik 4 weken aan de wandel. En dat doet mij beseffen dat ik in weken op de helft ben. Maar de vraag is ben ik ook op de helft. Daar ga ik nu eerst even naar kijken zo dat ik jullie dat ook kan meedelen. Mijn boekje zegt dat het plaatsje waarin ik vandaag mijn overnachting heb op 424.8 km van Santiago ligt. Gelukkig, in kilometers ben ik dus toch echt wel over de helft. Er zijn mensen onderweg, die zeggen dat je niet moet bezig zijn met je doel, maar met de weg er naar toe. Dat doel kan ik niet uitschakelen. Aankomen in Santiago geeft mij juist de motivatie om door te lopen, want hoe zal dat toch zijn. Dag in dag uit loopje en in de ochtend en avond doorgaans hetzelfde ritueel. In en uitchecken, stempels laten zetten in je pelgrimspaspoort. En dan aan te komen op dat grote plein. Oke laten we niet te veel vooruitlopen.

Nu ben ik al een aantal dagen op de hoogvlakte de Meseta. Of je geniet er van of je haat de omgeving. Het is een grote hoogvlakte van ongeveer 200 km lang. Nu, in deze periode staat er volop verschillende graansoorten. Dat geeft verschillende kleuren groen. Maar het blijft wel groen. Meestal staat er wel wind. Dan zie je het graan wuiven, dat is wel heel mooi. Maar loop je in bijvoorbeeld augustus, dan is de oogst binnen gehaald en is de Meseta een grote rood/bruin oppervlakte. Nu kan ik het wel vergelijken met het noorden van Nederland. En ik moet zeggen, ik loop er wel lekker door heen. Toch heb ik verschillende mensen ontmoet die in Burgos een fiets huren en die in Leon weer inleveren. Zij willen zo snel mogelijk de Meseta achter zich laten.

Nog steeds, als ik alleen loop, vliegen mijn gedachten alle kanten op. Die leegte weet ik nog niet goed te vinden. Of is het juist dat denken, je gedachten de ruimte geven om alle kanten op te gaan. Zo gingen mijn gedachten terug naar mijn vriendin. We kennen elkaar al zo lang. Eerst waren we penvriendinnen, wat hebben we veel geschreven. Konden de post maar nauwelijks afwachten. Een enkele keer deden we een spraakbandje. Ik weet niet of jullie dat kennen. Logeerpartijen over en weer want we woonden niet dicht bij elkaar. Omdat ik op een boerderij opgroeide ging ik nooit op vakantie. Met mijn vriendin ging ik voor het eerst op vakantie. In Nederland en naar een goed en vertrouwd adres, want het was op het erf bij familie. Dat vonden onze ouders wel fijn. Dat was toch wel het begin van het zogezegd de wereld ontdekken. Die wereld is voor mij binnen Europa. Met onze kinderen zijn we ook altijd in Europa gebleven. In onze vakanties werd er ook al veel gelopen. Ja dan wel, in Nederland niet, vinden ze saai. Toch wel bevoorrechte kinderen ten opzichte van de kinderen die van Timon zorg ontvangen.

Nu ik hele dagen loop, denk ik ook wel eens aan de mensjes in Kenia of Ethiopië (Eardrop) Die dagen lopen naar het ziekenhuis, onderweg hun eten maken en komen ze die dag niet aan de beurt, komen ze de volgende dag weer terug, terwijl ze ziek zijn. Dat gaat bij ons toch wel heel anders. Liever vandaag dan morgen geholpen willen worden. En bij het minste of geringste de hulp van een arts inschakelen. Wat een voorrecht als je in Nederland woont.

Hier op het platteland van Spanje vraag ik mij af hoe het zit met de gezondheidzorg. Denk dat de vele dorpjes veel aangewezen zijn op de grotere plaatsen. Want er is echt niet in elke plaats een tandarts en een huisarts. Wel zie ik een soort consultatiebureau waar dan zitting gehouden wordt op bepaalde tijden door een medicus.

Het slapen gaat nog steeds erg goed. Heb mijn oordopjes nog steeds niet gebruikt. Soms heb ik echte Osas-klanten op mijn kamer. Kan mij niet voorstellen dat zij uitgerust aan de wandel gaan, maar ze gaan ! Maar ja, wat doe ik in de nacht ? Doorgaans zullen ze het Nederlands niet kunnen verstaan of ik moet Engels praten. Wat zo maar kan want ik denk onder het wandelen ook veel in het Engels. Vandaag voor het eerst iemand ontmoet die met zijn hond vanuit Frankrijk de Camino loopt. Ik meen op te vangen dat hij uit de UK komt. En omdat vaak de hond niet in een Aulberge of andere accommodaties mag verblijven slaapt hij ook buiten. Ik heb zo het idee dat deze man in het parkje tegenover onze aulberge gaat slapen. Hoop wel dat hij een tent heeft, maar misschien vindt hij dat ook wel helemaal niet nodig. Nog teveel luxe. Dat is weer een heel andere manier van leven op de Camino.

Heb ik jullie al wel verteld hoe wij onderling elkaar begroeten ?

Buen Camino !