Moeilijk kijken.

Ik had weer vreselijk veel zin om te gaan lopen. Een prachtige zonsopkomst. Ontbijt kon er mee door. Vroeg nog wel om het fruit, kreeg 2 sinaasappels, ik had namelijk bij het inchecken gevraagd waar het ontbijt uit bestond.

Vertrok met een andere man, die ook de vorige overnachting op de zelfde plek had gedaan. Samen waren we het eens dat het een mooie ochtend was. Vroeg hoe het met hem was en ik dacht nou Neel dat je dat vraagt is denk ik wel een teken dat ik wel lekker in mijn vel zit. Dat is op andere dagen op de camino wel anders geweest. Ja als het goed gaat kan je ook open staan voor een ander. Daarom is het goed om het ook uit te spreken als het niet zo lekker met je gaat. En dat zeg ik denk ik wel eens te weinig. Dat is voor mijn omgeving niet altijd fijn. Soms komt het er dan op een onhandig moment er toch uit, dat is niet altijd zo slim. Maar soms wil je niet zeuren en denk je het gaat wel weer voorbij. Vindt daar maar eens de juiste balans in.

Deze ochtend zat ik dus wel op de 100%.

Vandaag zou ik langs het ijzeren kruis komen. Moest daar nog wel even een stukje voor klimmen en langs wat bouwvallem lopen. Dat is het hoogste punt van deze Camino. 1531m. Het oorspronkelijke kruis bewaren ze in de kerk in Astorga. Bij dat kruis, wat op een hoge paal staat leggen mensen een steen neer, die ze van huis hebben meegenomen. Die steen staat dan symbool voor iets moeilijks, verdrietigs of juist iets wat ze daar bij het kruis willen achterlaten. Ik heb geen steen meegenomen van huis, wilde daar ook niets achterlaten. Wel wilde ik daar stil staan bij de 3 kruisen die op Golgotha gestaan hebben. En ben daar op een bankje gaan zitten en heb het mooie lied van Christiaan Verwoert "Ik wil U danken", U liet de zon vanochtend op gaan. Ik heb nergens voor betaald, alles is uit genade gegeven. Zoek het maar eens op en luister zou ik zeggen.

Een lange afdaling stond mij te wachten dus weer op pad gegaan. Volop concentratie om te voorkomen dat ik een misstap zou hebben. En dan kom je in een heel lief dorpje El Acebo, tijd voor een break. Koffie met carrot cake, gemaakt door een Nederlandse. Er was ook boterkoek. Heb ik mij goed laten smaken voeten/sokken laten drogen en dit stukje alvast in mijn notities gezet . Daardoor neem ik ook voldoende rust, flesjes water vullen en toen kwam daar Hendrick uit Duitsland de berg af. Fijne ontmoeting al eerder (in Sahagun) Hij had toen wat last van zijn scheenbeen, en ik mijn probleem. Dus beiden waren we erg blij dat we weer aan de wandel waren en dat het goed ging. We hebben een poosje samen gelopen. Onderweg heb ik nog wel aan Steven gedacht, de Amerikaan. Het gedeelte wat ik vandaag liep was nog zo in oude staat, dat ik het mij prima kon voorstellen hoe het vroeger was. Het laatste stukje werd ik toch wel moe en moest goed opletten om niet te struikelen. En opeens ben je er en zit het er voor vandaag op. Moulisacan is wederom een heel mooi plaatsje.

Gewoon heel moeilijk gaan kijken. Moet ik nu links of rechts. Het was voor mij op dat moment echt even een vraag. En dan helpen de Spanjaarden je heel graag. Daar ben ik wel van gaan houden, zeer vriendelijk. Ze kunnen de pelgrims waarderen, ik denk ook wel dat in de regel men zich wel gedraagt.

In de buitenwijken van Ponferadda, waar villa's staan en nieuwe rijtjeswoningen gooit een jongetje de vuilniszak in een container. Ik lach hem vriendelijk toe, het kostte hem wel wat moeite want zo groot was hij niet . En wat zegt hij tegen mij ?! Buen camino ! Erg leuk en daarom, grazias ! In het begin zei ik grazia. Nou ze corrigeren je wel hoor. Zo zei ik ook tortilla, maar je moet tortilja zeggen. Meestal wel met een knipoog, voor die Zweedse dame. Ja, als ze willen raden waar je vandaan komt dan is dat vaker gezegd. Maar ik heb geen blauwe ogen.

Ben ook Gerrie tegen gekomen. Haar stokken waren de aanleiding. Die was ze in een aulberge vergeten, worden ze nog nagebracht, niet te geloven. Met de benenwagen gaat het natuurlijk niet zo snel en met de auto is het een kippeneindje.Ik nam ze in ontvangst omdat ik de andere Nederlander was en kreeg zo contact met Gerrie. Blijf haar herinneren als de fanatieke loopster zonder sokken.