Mijn ochtendritueel

Na meer als een week op de Camino kan ik wel zeggen dat ik een vast ritueel heb bij het opstaan en weer op pad gaan. Je hebt mensen die de avond alles helemaal pakklaar hebben staan en zo weg zijn. Nou ik niet. Mijn gezicht en oksels krijgen een kattenlikje, doe dan mijn wandelkleren aan en prop verder alles in mijn rugzak, sluip dan zachtjes de slaapzaal uit. In een openbare ruimte ga ik dan alles verder goed inpakken en plak ik de nodige tape op mijn voeten. In tussentijd hoop ik dan dat ik nog iets kan wegbrengen op het toilet. Thuis weten ze, ze gaat niet eerder de deur uit. Ik wil gewoon niet onderweg moeten. Ik moet je zeggen dat dat tot op heden iedere morgen wel lukt. Regelmaat zit er dus wel in. Soms heb ik nog een ontbijtje en soms ga ik lopen naar een eerste mogelijkheid voor een kop koffie. Heerlijk vooruitzicht om zo te beginnen met lopen toch ? Toch heb ik ook al een keer niet zo lekkere eerste kilometers gelopen. Dat kwam omdat ik niet zeker wist of ik nu wel of niet mijn camino-gidsje in mijn tas had gestopt. Had hem voor het laatst op de grond naast mijn bed gelegd. Ai dat zou wel heel erg jammer zijn. Ik ging niet terug lopen, daar was ik al te ver voor op pad. Maar het boekje gebruik ik heel vaak als voorbereiding op de volgende dag en om mijn plan te maken. Ach dacht ik, mijn zus heeft hem ook aangeschaft, zij loopt met mij mee in Nederland. Dan vraag ik wel of ze mij iedere avond een briefing geeft. Kijk en dat is dan weer iets wat ik ben, oplossing-gericht. Gaat het niet links om dan maar rechts om.Maar bij de 1ste stop, rugzak af laten zakken, vakje open, alles heeft een vaste plek. Gelukkig ik heb hem nog.

De route die ik vandaag heb gelopen was door de grote stad Logrono heen. Tijdens het lopen vindt ik het erg fijn als ik regelmatig bordjes krijg met de kilometers aanduiding. Als er dan staat bijvoorbeeld 5 km naar.... en het is allemaal een beetje saai wat je om je heen ziet dan denk ik oke. 1 Keer het rondje Hoevelakense bos. Dat kan ik helemaal in gedachten weer lopen en dat doe ik dan ook om de eene voet voor de andere voet te zetten. Dat doet dan iets in je brein. Dat zullen jullie wel weten, Carlijn en Christiana. En wie dat ook goed weet is Dai Carter en Esther Fenema. Inspirerende boeken geschreven.

Op de Camino heb je ontzettend veel contact, erg leuk. Rob met zijn dochter uit Canada, Patrick uit

Ierland, Jake uit Australië, François uit Frankrijk, Hanne uit Gent, Jenske uit Zeist, Paul uit UK, Tom uit Japan, Mickey uit Taiwan en ga maar door. Met hen kan ik soms ook delen voor welke 2 doelen ik ook loop. En dan laat ik ze ook de sites zien. Je weet maar nooit wat ze er nog mee gaan doen, zou toch ontzettend leuk zijn als er opeens tussen al jullie lieve, leuke reacties eentje staat van een andere Pelgrim.

Inmiddels heb ik de provincie Navarra verlaten en zit ik in La Rioja. Het is met name een wijnstreek, wie weet heb je een fles op de plank liggen. Aardig weetje: Wijnboeren in 1632 eisten een rijverbod in Logrono om met ijzeren beslagen karren te rijden. Want die trillingen zouden schadelijk zijn voor de wijn. Ik loop ongeveer 60 km. door deze wijnstreek en gaat het over in uitgestrekte korenvelden. Wat gelukkig nog op het land staat. Is het geoogst dan zie je alleen maar de eentonige rode kleur van de grond.

Ik heb heerlijk in een gezellige woonkeuken, in alle rust deze blog kunnen schrijven en hoop dat jullie zo een beetje met mij mee lopen. Grazia!