Toen ik kind was

Ik heb een heerlijk rustig plekje gevonden om deze blog te schrijven. En wel in een klooster in Estella. Dus vanavond waken er een heel koppel mannen, Kapucijners over mij. Het is fijn als je een beetje vroeg in de middag in de plaats van overnachting komt. Je kan je dan rustig even opfrissen en je bed opmaken. Hebben ze niet voor mij gedaan. Evt. een klein tukkie doen want eigenlijk ben ik toch wel vroeg uit de veren. Voor vandaag was er op verschillende sites verschillende tijden aangegeven dat er regen en onweer zou komen. 6.15 Uur stond ik met mijn boeltje op mijn rug buiten Eerst lekker in de ochtendfrisheid gelopen, benen en voeten gaan goed. Snakte wel naar koffie, die 2 dorpjes verderop gevonden werd. Onderweg lekkere luchtjes geroken van o.a. de kamperfoelie. Maar ook de lucht van gedroogd gras.

En dan moet ik altijd aan thuis denken als het hooitijd was. Ik ben geboren op een boerderij in Groningen. Mijn vader wilde erg graag boer worden, groeide zelf op in het Gooi. Zag zijn kans en ging samen met mijn moeder en eerste kind naar het noorden van het land. Moesten daar nog heel veel opbouwen, hard werken. Ik ben geboren in een gezin met 8 kinderen, 4 jongens en 4 meisjes. Ik ben de één na jongste. Onze vader deed het werk op en rondom de boerderij en moeder zorgde voor de kinderen en het huishouden. Wij als kinderen moesten ook gewoon meehelpen. Ik deed op zaterdag bijvoorbeeld alle schoenen poetsen voor de zondag en het grind aanharken. En groeide er gras tussen dan moest dat er ook nog tussenuit geplukt worden. Had er niet altijd zin in maar je deed het gewoon. Met het binnen halen van het hooi hielpen we allemaal. Mijn vader liet het altijd wel zo lang op het land liggen tot dat er regen zou komen en dan werd snel de ....... ik weet niet meer hoe dat heet. Een bedrijf dat een pakjespers heeft en die komt dan het hooi in de pakjes doen. Een van de kinderen reed dan de tractor met wagen stapvoets over het land. Zo dat de anderen de pakjes er op konden gooien. Eén iemand stond dan op de wagen om volgens een systeem de pakjes te stapelen. Wij woonden aan een onverharde weg. Als we dan met volle wagen naar de schuur reden mochten wij als kinderen hoog boven op de stapel zitten. Natuurlijk gillen als het beetje eng ging worden door de kuilen in het pad. Altijd fijn als het hooi droog de schuur in kon, maar had je geen overall aan gedaan dan zat je onder de schrammen. Ik kan wel zeggen dat ik tot mijn 10e zo ongeveer veel buiten was. Ik speelde veel met een buurjongen altijd buiten. Eens had mijn vader weer een grote brandstapel achter in het land gemaakt. En mocht het 's avonds in de fik gestoken worden. Ik heb er een keer te lang bij gestaan en veel in de rook gestaan, mijn ogen prikten een lange poos, en geen goed zicht. Ieder jaar was er een feestweek in het dorp. En deden wij als buurkinderen mee met de versierde wagens. Zo waren wij een keer Sneeuwwitje en de 7 dwergen. Een buurmeisje had lang blond haar zij was uiteraard Sneeuwitje en wij van die dwergjes met rooie puntmutsen op. Er waren thuis maar 3 slaapkamers dus je moest je kamer altijd delen met één of meer kinderen. Pas later toen er meerdere kinderen het huis uit gingen kreeg je een eigen plekje. Ouders die er altijd waren, altijd in goede harmonie samen voor ons zorgden.

Hoe anders kan het zijn als ik lees, hoor van de personen die bij Timon zorg ontvangen. Die nu de steun krijgen die ze nodig hebben, die er eerst niet was. Maar ook die jongere die verteld dat het zo goed voor hem is dat er iemand is die nu grenzen stelt en hem wel eens in zijn nekvel grijpt. Of een ander zegt nu een thuis te hebben gevonden. Wat hebben ze dan al niet eerst allemaal mee moeten maken.

Je hebt vast al wel gezien dat ik mijn doel heb verlegd. Nee ik hoop naar Santiago te lopen. Dat zeg ik ook steeds tegen de mensen met wie ik onderweg spreek. En inmiddels zit ik op 682,8 km er van af. Ik bedoel mijn doneeractie, voor Timon en Eardrop. De teller heb ik verschoven naar 4000 euro. Dat zou toch fantastisch zijn. Daar hoop ik morgen weer mijn wandelschoenen voor aan te trekken. Nu op mijn sandalen even het klooster ontglippen. De boze wereld in, met mooie bouwwerken en een hapje eten.

Voor iedereen een hartelijke groet. En dank voor jullie fijne reacties.